alzheimer
-
Benim için karşılığı dede demek olan hastalıktır. Her zaman kuzenimin adıyla benim adımı karıştırırdı. İlaçlarını almayınca veya hastalığın zaman zaman ilerlediği günlerde kendi adımı doğru söylerdi. Böyle bir garip olurdu. O zaman sakalları daha bir yumuşak,gözleri daha bir anlamlı bakar her zamanki dedem olmadığı anlaşılırdı. Annesini özlediğini söylerdi. Başka da hiçbir zaman anlatmazdı annesini sorsak bile toprak oldu derdi ben hatırlamıyorum derdi. O günlerde işte annesinin nasıl ipi aldığını,nasıl bağladığını ve diğer her bir kötü ayrıntıyı bir bir anlatırdı. Gözleri dolardı pamuk sakallarına damlardı birer inci taneleri. Yanaklarını ellerini öperdim. Keşke allahcım üzülmese derdim. Sana kahve yapayım mı derdim, iyi günündeyse isterdi çok üzülmediyse. Çok üzgünse kahve biter güssüm(anneannem) kızar hadi kolonyayı kap ellerimi ov derdi. Çocuk gibi başını dizime koyup şakaklarını ovdururken uyuduğu da olurdu. İşte bu hastalık demek,bu anılar demek. Özlenen dede demek,sevginin kendisi demek.