umut

rahmetli olduğunu ümit ettiğim muhabbet kuşumun adıdır. hoş, kendisiyle muhabbet edemedik ama olsun. ilkokula gidiyordum sanırım. bir sabah uyandım kafesinde ters dönmüş yatıyor. dokundum hareket yok. dürttüm tık yok. aradan süre geçti aynı pozisyon. o zaman anlamıştım. hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. ufak çaplı bir canaze töreni de düzenlemiştik hatta. babam, ben ve abim katılmıştık cenazeye. mezarı babam kazmış, mezar taşını ben dikmiştim başına. toprağı da abim döktü demek isterdim ama hayır onu da babam dökmüştü. sanırım abim konu mankeniydi orada. her neyse, her ölen erken ölür değil mi?