insanın büyüdüğünü anladığı an


  • 13 14 yaslarindaydim, anneannemi kaybetmistik. Farkli sehirlerde yasiyorduk, Öldüğünün haberi bize geleli daha yarim saat bir saat falan olmustu ben okuldan eve geldiğimde. Ve annem hickiriklarla agliyordu. Ufak tefek yapili bir kadin degildi ama aglarken ufacik bir cocuk gibi "annem annem" diye ağlıyordu. Evdeki herkes cok kotuydu ve annemi toparlayacak birine ihtiyac vardi. Evet, o sorumluluğu ben aldim. Aglamamak icin sıktım kendimi. Halbuki annemden sonra en cok uzulen ben olmuştum cunku anneannemin ismini tasiyordum ve o beni hep ayri severdi "pasa kizim" derdi. Ama aglamadim ve kocaman annemi gogsume yatirdim, " agla da rahatla tutma kendini, anneannem cennette" dedim ve annem gogsumde hickiriklarla agladi. Yaklaşık yarim saat, hic susmadan. Canim annem. Canim anneannem. Mekanin cennet olsun. İyi ki biz hayattayken öldün.