anne

onsuz yapamayacağımız özel kişi. nasıl olsa bizi bağışlar, anlar diye de hayatta en çok ihmal ettiğimiz aynı zamanda. oysa ölümüyle birlikte kendimizi sorgulamaya başlarız ve anlarız ki annemiz için ne az şey yapmışız. bir sızıya dönüşür yapabilecekken yapamadıklarımız. ve anne olunca anlarız ki, "seni seviyorum","kusuruma bakma" diyebilmek, yanağına bir öpücük kondurmak, evden çıkarken sarılmak, hatırını sorabilmek yetecekti yüzünün ay gibi ışımasına....