sokakta mendil satan yaşlı amca teyze görmek
-
insanın içine bir öküz oturur adeta. bu insan sokakta bu soğukta yaşamını sürdürmek için bir şeyler satma ihtiyacı hissetmemeli. devletin dilenci ithal ettiği ve aynı zamanda aylık olarak maaşlarını ödediği şu zaman da bu insanların bakıma, çalışmaya muhtaç bırakılmasını hazmedemiyorum.
aynı şekilde sokakta kağıt toplayan çocuklar gördükçe kendimden, çocukluk dertlerimden utanıyorum. izmirde 12 yaşında benim hırka üstüne giydiğim montla anca ısındığım bir zamanda ince bir tişörtle kağıt toplayan arslan'a bir nebze sıcak kalsın diye çıkarıp verdiğim hırkamı, daha o gün eskidiği için artık giymemeyi düşünüyordum.
insanoğlu nasıl bu denli aç gözlü oldu? ihtiyacımızdan fazla yiyeceğimiz, kıyafetimiz varken daha fazlasını alma isteği nedendir?
zengini daha zengin ettiğimiz fakiri ise hor gördüğümüz bu dönemde elinizden geldiğince insanlara yardım edin. hiç değilse dilenmeyip mendil, çakmak vb satan bu insanlardan alışveriş yapın, kilonuzu bilsenizde önündeki tartıda tartılın, pazarda kilosu şukadara olur mu demeyin. çalışan, çalışmak zorunda olan çocukları şimdi bana bulaşmasın diyip hor görmeyin. yaşlılara hürmet gösterin. o an imkanınız neyse o derece yardım edin.
kendinize bir şey alırken ona gerçekten ihtiyacınız olup olmadığını sorun kendinize. emin olun şuyum olsa mutlu olurum dediğiniz şeylere sahip olduğunuzda mutlu olmayacaksınız. paylaştıkça yardımlaştıkça mutluluk artar.