ruh adam
-
okuduğum kitaplar arasında en çok sevdiğim kitaptır. öyle ki, nerdeyse her sayfasını ezberleyecek kadar çok okudum. ilk okuduğumda selim pusat karakterine aşık olmamın etkisi de yüksek tabii bu kadar çok okumamda... hatta öyle etkilemiştir ki beni lise yıllığında adı nur olan yeşil gözlü arkadaşıma yazdığım yazıya "... yalnız o yeşil gözlerinin nur'u görünse..." şeklinde başlamıştım.
okumayanlara şunu söylemek istiyorum; hangi ideolojiye inanıyorsanız inanın veya hiçbirine inanmayın, neyse işte, bu kitabı mutlaka okuyun. türk roman tarihinin en iyi romanıdır, iddia ediyorum.
dili azıcık ağdalı olabilir fakat kitabın arkasında sözlük mevcut. gerçi anlamı çıkaramayacağınız kadar karmaşık şekilde yazılmamış ama eski, kullanılmayan kelimeler mevcut.
şu şarkı eşliğinde kitapta altını çizdiğim birkaç cümleyi bırakmak istiyorum;
"-müsade ediyorum. beni sevebilirsiniz! dedi."
"tiyatro bitti. beklemeye lüzum görmüyorum."
"-askerlik öldü general! sinsi siyasetçilere sırf üniformalı oldukları için asker diyemem!"
"insanlar mazide ve tarihin yaprakları arasında kaldılar. bu gördüklerin birer karikatürden başka bir şey değildir."
"acizleri, layık olmadıkları mevkilere geçiren bir devlet batar!"
"bir gönlün ah u zar ile dolmasının ne demek olduğunu gönlü rahat olanlar anlayamazdı."