insanı duygusuzlaştıran şeyler
-
alışmak.
tek düzen halinde yaşamak
büyümek.
büyüdükçe alışıyoruz bu yaşama , her şeyin aynı kalmasına , insanların değişmezliğine, değersizleşmesine. tek derdimiz günü kurtarmak çünkü ne isteğimiz ne de hevesimiz kaldı bu hayata bu insanlara dair.
mesela neden birisine mesaj atamıyoruz istediğimiz zaman ? onun bize cevap vermeyeceğini bildiğimiz için mi, bizden sıkılacağı için mi? güvenli bölgemizden çıkmamaya o kadar odaklandık ki güvenli kolların bizi sarmasına ne kadar engel varsa yolumuza yığdık. peki bunu neden yaptık?
benim birisiyle paylaşacak duygum kalmadı, ya sizin?