insanı duygusuzlaştıran şeyler
-
Etrafındaki herkese ufacık bir problemde, iki eli kanda olsa dahi koşarak gitmek.
Senin hayatının en karanlık döneminde basit bir telefonla 'iyi misin?' Sorusuyla geçiştirilmen.
Binlerce kez yerden tek başına kalkman.
Etrafın çok kalabalık zannederken sen aramadığın sürece kimsenin seni aramaması( sıkıntılar hariç)
Şimdi ben bunları yaşamış birisi ya da birileri olabilirim. Bu tarz iletişimleri maalesef deneyimlemiş bir insan nasıl duygulu olacak dostlar?
Ben kalkıp artık taş kalpliyim desem bile kerizlik bizim alnımızda bir kara leke olmuş ne yazıkki. Bugün biri karşıma geçip ben varım artık bana yaslan dese suratına gülebilirim sadece.. kendimde bunu ihtiyaç olarakta görmüyorum.
Tek başıma var olduğumda daha güçlüyüm!
Beni duygusuzlaştıran şey güçte verdi. Muadili bir cümleyle bitirmem gerekirse;
Yıkılmadım ama ayakta da değilim :)