fakat müzeyyen bu derin bir tutku
-
Karakterin sadri alışıkla kafayı bozmasının ve onu yorumlamasının çok hoşuma gittiği, ilhami algör eseridir.
"... Sadri alışık denilen hergele, her filmde ağlardı. O ağladıkça ben de ağlardım. Nedenimi bilmez ağlardım. Ağladıkça sadriye kıl kapar gıcık olurdum. Üçüncü şahıs olaraktan kalışına, hep gidici kadınları sevişine, bu gidiciliklerin bir mecburiyet gibi duruşuna, sadrinin bu mecburiyetlere, giden kişinin özgürlüğü olarak bakıp, ona ihanet etmemek için kendine ihanet edişine... "