blog sözlük itiraf


  • Kendime bakınca günden güne tükenen birini görüyorum. Neden diye soracak olursa eğer birisi ona cevap veremeyecek kadar da tembel daha doğrusu kimseden bir yardım, bir hayır, bir iyilik beklemeyen birine dönüştüm. Neden dönüştüm ve nasıl dönüştüm bunlara biraz değineceğim elbet öncesinde ne idim onunla başlamak istiyorum.
    Yüzü çoğu zaman gülen, girdiği ortamı neşelendirebilen, insanların beni görünce kaçtığı değil de gidesi varsa bile ben orada olduğum için biraz daha kaldığı biriydim özetle insanlar içinde. Üzüldüğüm zaman tek başıma üzülürdüm, kimseye dert anlatmazdım ama mutlu olacağım zaman herkes yanımda olsun isterdim ve bir şey yapacağım zaman yanımda birisi olsun isterdim sebep sohbet muhabbet idi hayat tek başına çekilmiyordu benim için. Yalnız kaldığım anlar nadirdir misal müzik dinlerken ya da dediğim gibi üzgün olduğum zamanlar veya uzun yolculuklarda mümkün olduğunca tek kalmaya çalışırdım. Artık böyle bir şey için çaba harcamıyorum çünkü çoğunlukla yalnızım. Bir bakıma bu durum işime geliyordu ilk başlarda fakat zaman geçtikçe bu durumdan kurtulmak istedim ama olmadı, yenebileceğim bir şey değildi veya o güç o an bende yoktu. Gücümü nerede kaybettim onu da anlatacağım ama öncesinde beni ansızın bulmuş gibi görünen ama aslında çok derinlerde olan hastalığımdan bahsedeyim.

    Bir gün evden okula giderken yine metroyu kullanıyordum. Metroyu beklerken birden birisi raylara atladı ve metroda haliyle duramadı ve genç orada öldü, ölmek için atlamıştı zaten. Uzunca bir süre bu görüntü ne aklımdan ne de gözlerimin önünden gitmedi. Ertesi günün akşamına okuldan çıkıp işe gitmiştim ve işten eve dönüyordum otobüste beni bir ateş bastı ve otobüste zar zor dayandım, hem ateşim var hem midem bulanıyor ve mevsim kış. Böyle bir havada bir insanı ateş basması ancak anormal bir durumda falan olurdu galiba oradan bir şeyler olduğunu anlamalıydım fakat o an kendimde değildim gibiydi. Zar zor eve geldim ve üstümü değiştirmeden direkt lavaboya kusmaya gittim, kustum ve aynı anda sanki bir eroinman gibi titremeye başladım. Kusmak, normal kusmak ama bu titremede nereden çıktı? Hiçbir şey anlamadım, yediğim dokunmuştur dedim gittim yattım. Ertesi gün kendimi iyi hissetmediğim için işe de okula da gitmedim öylece yattım evde ve yemek falan da yiyemedim. Sonraki gün biraz ayaklandım okula gitmek üzere evden ayrıldım metroyla 2 – 3 durak gittikten sonra beni yine ateş bastı ve hemen metrodan indim tuvalete koştum yine kusuyorum ve aynı anda titriyorum yaklaşık 20 dakika tuvalette kaldım, orada ağlamadım mı yoksa saçlarımı yolmaya çalışmadım mı neler yapmadım ki? Orada geçen 20 dakika sanki bir ömürmüş gibi geldi bana. Sonra kalk dedim kendime kalk! Kalktım ve bir taksiye bindim, doğru hastaneye. Hastanede yine bildiğimiz şeyler, ölseniz bile önce belgeler tam olacak! Oradan oraya gittim oradan başka bir oraya derken doktor karşısına çıktım serum verdiler sonra bir tane daha. Kendimi daha iyi hissettim, doktor mideyle alakalı olacağını söyledi. (buraları kısa kesiyorum yeterince uzun oldu, okuyanlar sıkılmasın) Bir sürü dahiliye doktoruna gittik hepsi farklı bir şey dedi ta ki birisi psikolojik olabilir diyene kadar. E bunu duyunca devlet hastanesinden randevu aldım ve doktorun karşısına çıktım, depresyondasın, stresten olmuş dedi prozac falan verdi-10 hastadan 8’ine verdikleri ilaç- 2-3 ay kullandım ve baktım değişen bir şey yok, doktora her şey aynı dedim hiçbir etkisi yok bunun tabii bu arada bu kusmalar ateş basmalarından sonra evden dışarı çıkamıyorum, çıktığım zaman yine aynı şey oluyor. Yakında da finaller var ve son dönemdeyim sınavları verirsem mezunum yani fakat ona rağmen sınavlara gidemedim. Derken başka ilaçlar kullandım yine ailem akrabalar falan büyü dedi hocalara falan gittik hiç inancım olmamasına rağmen, sonuç değişmedi hala aynıydım ve sorun neydi onu da bilmiyorduk, duyduğum tek şey depresyon – stres. İnternetten araştırayım diyorum 10 hastalık varsa 9’una benziyordu o yüzden o faslı geçtim. Bir gün rasgele biriyle karşılaştım ve bana özel bir doktoru önerdi sonra ondan randevu aldım ve muayeneye gittim. Hastalığın belirtilerini, evden çıkamadığımı falan anlattım, o da dinledi beni güzelce en sonunda bilir bir kişi bir teşhis koydu yaşananlara. Agorafobili panik atak varmış bende. Agorafobi dışarı çıkamamaymış, panik atağı zaten az çok biliyordum fakat benim bildiğim panik atak, panik atak değilmiş. İlaçlar kullandım iyi olur gibi oldum gün geldi daha kötü oldum falan, bayağı bir karmaşık dönemler atlattım ve hala atlatıyorum. Yazıma ilerleyen günlerde devam edeceğim, okuduğunuz için teşekkürler.