blog sözlük itiraf
-
Şöyle kimselerin olmadığı bir yerlerde yaşayayım istiyorum bazen. Ama bildiğin tüm zerrelerimle istiyorum. Öyle alelade bir istek değil. Veya kalabalık içindeyken bir anda herkesin kaybolduğunu hayal ediyorum. Öyle sıkıldım ki her gün aynı kalabalığı aynı şekilde görmekten. Hiçbir farklılık yok lan. Her şey yeknesak. İnsanların olmadığı bir dünya hayal ediyorum, ya da bir şehir. En azından mahalle filan. Düşüncesi bile rahatlatıyor insanı. Üstelik ben yalnız biriyim. Bildiğin günlerce kimseyle konuşmadığım oluyor. Belki de çok alıştım bu bir başınalığa, ondan insanlardan sıkılıyorum. Yine de sıyrılamıyorum bu kalabalığın içinden. Zaten sıyrılsam da kafamın içinde koşturup durmalarından kurtulamıyorum. Sürekli birilerinin bir şeyler mırıldandığını duyuyorum beynimin içinde. Üstelik bu mırıldanmalar bazı geceler uyutmuyor beni. Sabahları gözlerim şişmiş vaziyette, balkonda sigara içerken ayılabiliyorum. Serçelerim var her sabah ziyaretime gelen. Ah onlar da olmasa. Ne tüyleri güzel, ne de sesleri aslında. Sıradan, bayağı kuşlar. Tüyleri ve sesleri güzel ve farklı olan kuşlar kafese mahkumdurlar. Ama serçeler öyle mi ya. Özgürler alabildiğine. Bunu da bir yerde duymuştum anasını satayım, şimdi hatırlayamadım. Neyse abicim, serçeler varsın özgür olsun. Benim derdim o değil zaten. Ben, bizim ne güzelliğimiz var da mahkum olduk şu hayata, burasını anlamıyorum işin. Belki yalnızca aptalca bir bakış açısı benimkisi. Neyse tamam. Neyse. Belki birisi açar bu kafesin kapısını, biz de uçarız hiç bilmediğimiz yerlere.
Hazır gelmişken bir de itiraf bırakayım madem, şu eti brownilerin kağıdını da yerdim ben. Ondan mı böyle salak bir şey oldum la acaba?