hiç gelmeyecek birisini beklemek
-
huzur evinde evlat yolu gözleyen huzursuz anne babalar geliyor gözlerimin önüne. ziyaretlerine gittiğinizde "biraz daha kalın, hiç konuşamadık " demeleri ve evlatlarına sarılır gibi sarılmaları, gözlerindeki nem, göğüs kafeslerinde sakladıkları yaraları, yalan olmuş ömürleri düşüyor aklıma. en mühimi hiç bir şey yapamamak buruk bir acı olup yakıyor içimi...