o kadar yalnız kaldım ki. o kadar kimsem yok ki.
önce terk edildim iki gün sonra iş yerime sevgilisiyle el ele gelen sevgilim tarafından aldatıldığımı öğrendim. daha sonra günlerce ağladım. tek bir arkadaşım dahi yanımda olmadı. ağlamaktan gözümde gözyaşı kalmadı. günlerce yemek yemedim, su içmedim, yataktan hiç çıkmadığım günler oldu. bunların üstünden 2 hafta geçti. biraz daha topladım şükürler olsun ama bazen kafam gidiyor, aynı şu an olduğu gibi ağlıyorum.
çok seviyordum, hiçbir sıkıntı yoktu çok iyiydik. sarılıp duruyordu, öpüyordu sürekli. sonra bir gün yanıma gelmedi. sonraki gün de terk etti. önce anlamaya çalıştım, ne olduğunu anlatmasını istedim. geleceğimiz yok bizim dedi. iki gün sonra da bir aydır bana arkadaşım diye anlattığı kızla el ele iş yerime geldi. of Allah'ım canım çıkıyor canım. ne yaptım ben ne yaptım? sadece sevdim. annesi oldum ablası oldum, çok iyi davrandım. her an yanında oldum. sadece sevdim sözlük sadece sevdim. sadece öptüm sarıldım. bir saniye bile kötülüğünü düşünmedim. bana " yasını mı tutacaktım?" dedi. yasımı tutmasına gerek yoktu ama aldatmasına da gerek yoktu ya ona da gerek yoktu Allah kahretsin. sadece sevdim ya. ben bunu hak etmedim
hadi bunu yaşadım. hani nerede benim arkadaşlarım. hani nerede benim o korkunç çevrem? hani neredeler? neden günlerce yalnız başıma ağladım? neden en güvendiklerim şu an diğer arkadaşlarıyla konserlerde pikniklerde? neden ben yalnız başıma ağlarken arayıp sormadılar beni ya neden neden? nasıl bu kadar yalnız bıraktılar beni? ne yaptım ben bu kadar insana?
kafayı yemek üzereyim. ben buraya gelmeden önce ne hayaller kurmuştum. bu ne korkunç bir hayal kırıklığı? yıllarca bu günleri bekleyip nasıl bu hale düştüm ben? neden geçmiyor acım, neden gözümden sürekli yaşlar akıyor? neden artık odamdan çıkarken yeni bir güne başladığım için heyecanlanmıyorum ben, neden?