uzun zamandır hayatımı yalnız yaşıyorum. ne yazık ki bu konuda önüme herhangi bir seçenek sunulmadı. yalnız kalmadım, yalnız bırakıldım. yalnızlığa alışmak zorunda kaldım. önce yüzleştim, sonra içime attım, şimdi ise sindiriyorum.

yalnızlık şu an için hayatımda güzel gidiyor. keşfedeceğim, öğreneceğim, gözlemleyeceğim hatta yüzleşeceğim binlerce şey var. yalnızlık bunları görebilmem adına oldukça önemli. ancak bir gerçek var ki o da "beklediğim günün" gelmesi. o gün muhtemelen "insanlardan kaçarak daha ne kadar yaşayacaksın?" sorusuyla yüzleşeceğim.

açık söyleyeyim, bir gün yalnızlık beni bitirecek. bunu adım gibi biliyorum. işin tuhafı, bunu bilmek hayatımda çok fazla şey değiştirmiyor. öylesine bıkkınlık, öylesine tükenmişlik var ki bu konuda harekete geçecek gücü kendimde bulamıyorum. durumumu tanımlarla ifade etmekte zorlanıyorum. deniz kenarında oturmuş, çok güzel bir manzaranın bana eşlik ettiğini görüyorum. şimdi ise karşımda kocaman bir dalga var. o kocaman bir dalga alıp götürecek beni yokluğa. manzara o kadar güzel ki, sanırım dalganın beni alıp götürmesine izin vereceğim.