o sert kayınpederleri, valide sultanları küçücük çocukların hatta bebeklerin kölesi yapabileceğine inandığım sevgidir.

emekli veya emeklilik sınırındaki yaşlarını yaşayan insanlar düşünün, bizim şimdilerde verdiğimiz (bazılarımız için vereceğimiz) hayatta ayakta kalabilme savaşını çok geride bırakmışlar, artık yaşam birikimleri, tecrübeleri ve birbiriyle yarışır bilgelikleri var, çocukları artık evden ayrılmış, çalışmak veya okumak için şehir değiştirmişler veya evlenmişler, herkes gittikten sonra kapıyı kapatıp eşinin gözüne bakıp "yaa gördün mü bak?kaldık köroğluyla ayvaz" klişesini çoktan gerçekleştirmişler... yaşlanan bedenleri ve eskidikçe huysuzlaşan ruhları az devinimli bir rutine sokmuş hayatlarını...

Artık yavaşlamaya başlayan hayatlarını torun değiştiriyor. neredeyse hızlarını arttırıyor, güçleri çoğalıyor, yapabileceklerini gördükçe şaşırıyorum.

Kayınpederim dün oğlum onu arayıp simit istedi diye tüm simit çeşitlerinden alıp getirmiş. üstelik arabasının yine akü sorunu olduğu için bakımdaydı. o yaşta dolmuş-otobüs yolculuğu yapmış torunu simit istedi diye...

kayınvalide henüz bebek olan kızımı kucağına alıp konuşmaya başladığında aralarında başka kimsenin anlamadığı bir dili günbegün geliştiriyorlar. aynı ruhun aralarında 70 yaş farkla iki bedende birden canlanması gibiler...

babam oğlumu ve yeğenimi aynı anda kucağına alıp (sonradan itiraf etti, omuzlarına almaya kalkmış danaları) belini kilitledi. baba neden böyle yaptın diyince "oğlum ikisini birden bir arada görünce gençleştim sandım, 18'im sandım, bilemezsin" dedi...

annem ayrı komedi, artık "kuzuuuuuuum" çığlıklarını torunlarına atıyor.

henüz 13-14 yaşlarındayken yaz tatillerinde köye giderdik, babamın babannesi babamı görünce boynuna sarılır kaç yaşındaki adamı çocuk gibi severdi. bir yandan da "yavrumun yavrusu daha tatlı oluyor" derdi. lise dönemlerimde pederi sinirlendirmek için evden çıkmadan aynı şekilde sarılır tükürüklerle öper ve yavrımın yavrısı diye dalga geçerdim. şimdi ise çok masum geliyor o hareket bana...