yazarların ruh hali

Bir gün onunla son defa güldüm, son defa konuştum belki de son defa farkında olmadan kızdım ona. Son olduğunu bildiğim an mı yoksa aslında son olduğunu anladığım an mı daha az acırdı canım düşünceleri arasında nefessiz kaldım. Aslında hiç birinin şuan hiç önemi yok. Hepsi acı veriyor. Daha çok konuşamadığım için, daha önceden tanıyamadığım için. Ağlasam geçmiyor, yazsam geçmiyor, uyusam geçmiyor. Yaşayınca nasıl geçecek?

1 hafta kadardır sözlükte yoktum tam da bu başlığa yazacaktım gelir gelmez. Gözyaşları içinde yazıyorum bu satırları. Hiçbir şey yapmak istemiyorum, insanlar acımasın diye gülmeye çalışmaktan, rol kesmekten yoruldum, gece ağlamaktan yoruldum, kendimi acizce inamdırmaktan yoruldum, canımın acımasından yoruldum, yahu mutlu olmak isterken tekrar hatırlatıyorlar her şeyi. Ben zaten zor toparlanan biriyim niye eski defterleri açıyorsunuz? Size iyilik yapmam mı batıyor? Niye beni deli gibi üzen kişileri bana hatırlatıyorsunuz? Ha bunca olay arasında kullanılmam da cabası. Benim yüreğim yoruldu sürekli etrafı düşünmekten, aileme iyi görünmekten, tek başıma savaşmaktan. YETERRRRRRR!
OH RAHATLADIM.. AZICIK..

akıl ve ruh sağlığımın uçurumundayım.

orta şekerli, acı kahveden tat almaya çalışıyoruz işte.

yardımlarımıza istanbuldan devam etme kararı aldık. aldırıldık da diyebiliriz. burada insan gücünün fayda edemediği çok ana şahit olduk. ölümle yaşam arasındaki o ince çizgiyi çok yakından gördük. öyle kırgınım ki bu düzene. öyle kırgınım ki ses yok diye bakmadıkları evlere. arabada gözümü 5 dakika kapatmaya utanıyorum ve tüm herkes bu durumda biliyorum. haberlerde neler var çok bakamadım ama twitterdan takip etmeye çalıştım. Oğuzhan Uğur, Haluk Levent ve arkasındaki türk milletine helal olsun. siyaseti bir kenara bırakıp el ele veren herkese helal olsun.

şimdi neredeyse 13-14 saatlik bir yol var. hatay'a gitmek uzundu ama bu durumda dönmek, dönmek "zorunda" bırakılmak yolu daha da uzatıyor.

uyuyamayacak kadar enerjik ama hareket edemeyecek kadar kımıl zararlısı

yarım bırakılmış ve bulunduğu yere ait olmayan buzdolabının yumurta rafında ki yarım limon gibi hissediyorum.

Aşağıdaki doğru mu diye düşünüp darlanıyor

Varoluşçu psikolog Rollo May demiş ki

"Kaygı şu anlama gelir: Sanki dünya kapınızı çalıyordur ve bir şey yaratmak, bir şey yapmak zorundasınızdır..."

bazen fermente armut yiyip sarhoş olan sincap gibi hissediyorum

yeni bir duyuruya kadar boşverme kampanyamız başlamıştır.

valla işyerinden yeni ayrıldım. biraz evde kafa dinleyip, kendimi temizliğe falan vereyim dedim ama olmadı. aynı gün iki yerden iş teklifi geldi. ruh halimi çözebilene aşk olsun.

Sas.

Cuma akşamı arkadaşların evine gittim. Cumartesi sabahı da kahvaltı yaptık birlikte. Elimiz boş gitmedik tabi. Bir adet çok sevdiğimiz prosecco'dan götürdük. Ona da zam gelmiş malum, 260₺ olmuş. Yani bir şişe köpüklü beyaz şarap...

Şimdi çalışmadığım için, öyle eli bol da olamıyorum; ama bizim arif yani ben, durur mu? Durmaz. Arkadaşım Akbank'dan yeni hesap açtığı için ona tam 5 bin ₺ chip para kazanma yöntemini anlattım. Üstelik bir 100₺ chip daha kazandırdım. Hatta bunları yaparken bir 200₺ de ben kazandım onun üzerinden.

Sonra bana arkadaşım "ya arif sen işe girme bence, böyle bankaları sömürerek epey kazanıyorsun valla" dedi. Güldüm, güldük.

Güldüm sözlük.
Aslında ağladım da güldüm gibi gözüktü.
O şaraptan o akşam içmedim bile.
1 bilemedin, 2 kadeh şarap düşecekti bana. 2 kadeh değil, 2 şişe içsem o anda anca bütün melankolik halimi paklardı. Ama hiç içmedim. Erkek arkadaşıma bıraktım payımı.

Pek alkol kullanan biri değilim. Ama son 3 aydır 3-4 kere Taksim'de Kulp isminde bir mekana cümbür cemaat gidip eğlenmiş(!) ve gözyaşlarımı içime atmış hallerim oldu. Ondan önceleri ağzıma sürmemeye özen gösterirdim.

Depresyon kötü bir şey sözlük.
Ben gidip bloguma bir şeyler karalayayım en iyisi.

şuan yorgunum. hem ofiste birilerini zengin etmek için çalışıyorum hem de kendi blog siteme içerik giriyorum

3 ana, 3 ara rengi bir araya getirip karıştırdığımızda ortaya çıkan adı sanı bilinmeyen o renk gibiyim.
Uzak ve bilinmez..

Gerginim sözlükçümm. Böyle durumlarda kimsenin canını yakmamam için, hiçbir eşyayı kırmamak için ya yürüyüş ya da spor yaparım.. İkisini de yapamazsam hüngür hüngür ağlayasım gelir..

Yanii eve gidince yine mi ağlayacağım yazık bana yaa vallahi billahi..

budur..

bir şeyler yapıyorum,
yürüyorum,
koşuyorum,
yemek yiyorum,
yani her zaman yaptığım işleri sürdürüyorum
ama nasıl anlatsam, bir boşluk duygusu içinde.
sanki içimde derin bir hiçlik var.

(bkz: zülfü livaneli )

sözlüğe ilk girdiğim zamanlarda olduğu gibi yine okulum kapatıldı ve ben bu yüzden yine eve sıkıştım, kurtulmak için aylarca üniversite sınavına çalışıp gecemi gündüzüme katmıştım. üzgünüm

Değişik bir şey olsa da degişsem bir kaç saatlik de olsa...