uyumak

ruhun gündüz hep sen dolaştın bırak da biraz ben dolaşayım deyip bizi bayıltmasıdır.

Pek çok durumun kurtarıcısı, adeta bir kaçış yöntemi.

Canın sıkkındır uyursun, ağrın vardır uyursun, düşünmek istemezsin uyursun; uyandığında da çoğu zaman bu durumlardan kurtulduğunu görürsün.

Yalnızca kalbinin sızısını uykuya bırakamazsın. O elinden tutar, gittiğin her yere seninle birlikte gelir, aldığın nefese içtiğin suya karışır da yine de senden gitmez. Her şeyden kaçarsın da şu dünyada, Bi ondan kaçamazsın.

(bkz: nietzche); "uyuyunca geçmez. Kalkın! Konuşmamız gerek." der

Çalışmadığım zamanlarda sevmediğim, çalıştığım zaman nasıl uyuduğumu dahi bilmediğim eylem.

ama düş görebilirsin uykuda, o kötü.
Çünkü, o ölüm uykularında
Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından
Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
Bu düşüncedir felaketleri yaşanır yapan.

(bkz: başaramadım abi)

Bu konuda oldukça iyiyimdir:)

bilimsel açıklaması nedir bilmiyorum, hiç bir fikrim yok, lakin uykuda iken benim beynim dinlenme moduna geçmiyor. istisna olduğumu düşünmediğim için herkes öyledir herhalde ama farkında olmayabilirler mi? aksine, vücut uyuduğunda rahat rahat fazla mesai yapayım kimse beni rahatsız edemezken modunda hissediyorum. gece boyunca fikirler, düşünceler, gündüz bulamadığım çözümler, kompozisyonunu ve renklerini düzenleyemediğim resimler, tasarlamayı aklımdan geçirdiğimin bile farkında olmadığım objeler tasarlıyorum. yerimden kalkmadan bunların hepsini not almalıyım, eskizlemeliyim derken gidiyor. insan uyurken şiir yazdığını fark eder mi yahu.
yalnız rüya değil bu yazdıklarım, rüya görmüyorum, ya da rüyalarımı hatırlamıyorum. uykuya dalmadan önceki anlarda yapıyor bunları beynim veya uyandığımda hazır buluyorum çözümü kafamda.

yaş ilerledikçe değerlenen eylem.