tırnak yemek

(bkz: ben)

kardeşimin vazgeçemediği eylem -ben yemiyorum yaa tükürüyorum- o daha kötü

iç sıkıntısının görünürlüğü, dışa vurumu hali...

kontrolün ele geçirildiği anlarda yapılan bir dürtü

herhangi bir duyu(ağrı) hissetmediğimiz için kolaylıkla yapabildiğimiz eylem.

öyle bir istek ki sigara vs bunun yanında halt yemiş, her ortamda br şeye odaklanmışken farkında olmadan yapmış buluyorum kendimi.
acı biberler, acı ojeler yok ağa bi çaresi.

bırakılması zor olan ve çevredeki insanları rahatsız eden kötü bir alışkanlıktır. ayrıca uzun süre tırnak yemek parmak şeklinin bozulmasına da sebep olur.

şahsen benim de alışkın olduğum ama sonucunda da kötü hastalıklar doğuran psikolojik bozukluğudur.

canım sıkılınca veya strese girince sıklıkla yaptığım eylem

Beş yaşımdan beri yapmakta olduğum eylem.Beş yaşımdayken kısa bir süreliğine teyzemlerde kalmıştım orda başlamış galiba orda kendimi çok yalnız hissetmişim ve böyle bir şeye başlamışım daha doğru psikolog ablamız öyle demişti vakti zamanında.Çaresi ise yok galiba en azından ben bulamadım her şeyi denedim ama yok ansızın kendimi tırnaklarımı yerken buluyorum fark ettiğimde de amaan diyorum ve devam ediyorum.Kötü bir şey.

tırnak makasımı kaybettim 3 yıldır tırnak yiyorum. mutluyum. hem de kökünden yiyorum 1 ay çıkmıyor.çok mutluyum.

Beynimi kemiren düşüncelere karşı verdiğim tepki

Sadece baş parmaklarımı yiyerek az buçuk önüne geçmeye çalıştığım eylemdir.

kendimi bildim bileli var olan ve bırakamadığım bağımlılığımdı.

öyle ki, bebekken ayağımdaki tırnakları bile yemeye çalışırmışım. baş parmağımın tırnağı normal bir insanın baş parmağındaki tırnağının yarısı kadar bile değildi. ama yaklaşık iki ay önce bu alışkanlığımı bıraktım. belki de üç.

tırnaklarım uzayınca renkli renkli ojeler aldım. düzenli olarak maniküre gidiyorum. bu satırları yazarken bile kendimi tırnaklarıma bakmaktan alıkoyamıyorum. çantamda her zaman oje bulunuyor artık. mutluyum sözlük. bayağı hem de. çünkü bunun benim için anlamı çok büyük.

kaygıya işaret eder.

çocukluğumdan beri olan alışkanlığım. Bilirsiniz belki acı oje denilen bir illet vardı bu tırnak yeme hastalığıyla baş etmek için. Bana fayda etmedi efenim. Bir zaman sonra o acıya da alıştım, baktım ojeyle birlikte tırnak ve çevresindeki eti de yiyorum. Aile arasında anlatılan korkunç çocuk hikayeleri bile vız geldi.
Sonra gel zaman git zaman liseye başlayınca baktım arkadaşlarımın elleri gayet güzel, özendim, tırnak yemeyi bıraktım.

Hala çok feci stres altında olduğum zamanlarda yapıyorum bunu. Sonra fark edip kendimi durduyorum ama bence bu tamamen strese karşı gösterdiğimiz bir tepki. Vücutta ister istemez böyle saçma alışkanlıklar uyduruyor. Tıpkı huzursuz ayak sendromu gibi. Genel bir çözümü olduğuna inanmıyorum, ancak istemezseniz yapmaktan vazgeçersiniz.

Üstteki girdi de bir yazar arkadaşımız mükemmeliyetçi insanların yaptığı eylem demiş. Kişisel görüşüm mükemmeliyetçi insanların strese daha yatkın oldukları, hatta bu sebeple mükemmeliyetçi insanlarda sıkça görüldüğünü açıklıyorum.

bir ara yemeyi bıraktım. istesem yine bırakırım lakin bıraktıktan sonra baktım ki, senelerdir yemenin verdiği handikaptan mıdır nedir tırnaklarım diğer insanlarınki gibi dolgun uzamıyor, içeri doğru uzuyor böyle.

'lan madem böyle uzayacaktın ne diye kendime engel oldum o kadar' deyip tekrar yemeye başladım.

kim bilir kaç tane el fetişi olan kızı daha başlamadan kaybettim böyle. her yakışıklılığın bir götürüsü oluyor maalesef.

Elinde gelse çorapları çıkartıp ayak tırnaklarını yiyecek bazı insanlar gördüm. Abi başka işiniz gücünüz yok mu sizin? Hayır sorsan, dünyanın en temiz insanı odur!
Ha elinde değilse eğer git eczanede ilacı var satılıyor kardeşim midemizi bulandırmanın anlamı yok.