son güne bırakılan ödevler

ilkokuldan itibaren hep yaptığım şeydir.
son gün olduğunda daha kolay hatırladığımı düşünüyorum -yanılgı-

1 haftadır yap yap bitmiyor.. ne makaleymiş bee!
tam bergen moduna geçiyorum ödevin başına oturunca...

Her öğrencinin gerçeğidir.

ödevi verildiği gün yapmayı, sınava düzenli ve her gün çalışmayı zekama ve yeteneklerime hakaret sayıyorum. (bkz: Yaşasın kendimi beğenmişliğim ve kibrim) Son hafta kitaplara gömülüp halloluyorken, son gün ödev bir şekilde yetişiyorken ve çok şükür teklemeden mezun olabilecekken, yani, şimdi, hiç gerek var mı düzene nizama ya!

Ben bu huzursuzluğun, vicdan azabının müptelasıyım. Öbür türlü öğrenciymişim gibi hissedemiyorum. Çalışmayıp sınava zor demek, yetişebilecek derse hoca da konu aralığını amma geniş tuttu demek, tembelliğe herr türlü bahane üretmek bu işin doğasında var. Her devrin öğrencileri de böyle olamalı tabi ki. Hatta daha beteri... Gerek yok bu saatten sonra da düzenimizi bozmaya, değil mi canım?

haz alıyorum bu durumdan, o ödevin vicdan azabını çekmem gerekiyor yoksa asla yapamıyorum o ödevi. acı çekmem gerekiyor masaya oturup yazmam için, okuldan nefret ediyorum sanırım '*' başka şeyler için asla zorla oturmam mesela hikaye- kurgu yazmak, takı yapmak, illüstrasyon yapmak vb. onlar için hiç azap çekmem gerekmiyor ama ödev için kendimle savaş veriyorum resmen.

Hayatim boyunca yaptigim butun odevlerdir.
Abarti gibi geliyor okuyunca ama degil, keske oyle olsaydi.............