özlenen zamanlar

• ilkokul yılları ve okula sabahın körü yemek çantalarımızla akın ediyoruz... sıraya girdik ve herkes büyük bir disiplinle saygı duruşu pozisyonunda. ve bir anda yükselen o güzel andımız:
  
  türküm, doğruyum, çalışkanım,
  ilkem; küçüklerimi korumak, büyüklerimi saymak, yurdumu, milletimi özümden çok sevmektir.
  ülküm; yükselmek, ileri gitmektir.
  ey büyük atatürk!
  açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime ant içerim.
  varlığım türk varlığına armağan olsun.
  ne mutlu türküm diyene!
  
  o günler çocuğuz tabi bunun ne kadar değerli olduğunu anlayamamıştık. ama bu anları yaşadığım için hala içimde bir gurur var. özledim, umarım bu sahneyi okullarda görürüm ve o güzel günlerimi hatırlarım.
• Kesinlikle lise zamanlarım, lise 3 veya 4 fark etmez. Üniversiteye geçince bedenine otomatik gelecek kaygısı yükleniyor.
• düşünürken buraya yazacak bir zamanımın olmadığını fark ettim :')
• Benim için fazla lüks olur, özlenen bir zaman olsa anlardım da “zamanlar” şu anki tempomun ayak uydurmayacağı bir ligde
• neyi özledim biliyor musun? çok bunaldığım bir hafta, cumadan çantamı hazırlayıp yola çıkmayı özledim. otogarda hiç tanımadığım biriyle muhabbet edip bir yandan kulağımı otobüs seferine vermeyi özledim. şöyle kafamı cama yaslayıp, ikram verilen popkekimi açarken bir yandan nescafemi karıştırmayı özledim. yolculuk bittiğinde otobüsten inerken o her şeyden uzaklaşma hissini özledim.
  ah ulan kamil..