mündemiç

• (bir şeyin) içinde bulunan, içine yerleşen, içine bırakılmış olan mânâlarında kullanılan sözcük. dilimize arapçadan geçmiştir, arapçada sonu c harfi ile biter fakat türkçe kelimelerin sonu b-c-d-g harfleriyle bitirilmediğinden mündemiç şeklinde dile alınmıştır.
  
  felsefede de içkin, içkin olan mânâsına gelir. yani bir varlığın ya da düşüncenin içinde tabii olarak var olan, onu aşması mümkün olmayan şey için kullanılır.
  
  kullanımına bir örnek : "...Zîra hakîkâtin bilgisi, felsefe veyâ dînin yalnız birinde mündemic değil."