kimseyle konuşmama isteği

• Bazen geliyor bu his, en sevdiğim insanlarla bile konuşmamak uzak durmak. Sonrasında sadece aynaya bakıp kendimle konuşmak ve ardından silkelenip kendime gelmekle son buluyor. Sonra sevdiceklerime baş belaları is back yapıyorum hemen çenem düşüyor.
• En iyi arkadaşı yine kendisi olanların, konuşarak derdini anlatamayanların ve susarak anlayan birini bulamayanların doğal hali. Derdi de sevinci de kendindedir. arada sırada kağıda döker kelimelerini, onu da yine kendi okur kendi ağlar.
• İnsanlar dinlemekten çok konuşmayı sevdikleri için hep bu istekle yaşıyorum. Keşke dinlemeyi bilseniz
• kafayı rahatlatan istek bu ya
• Sanırım ruhsal ya da zihinsel yorgunluktan kaynaklanan bir durum ama kesinlikle fiziksel değil...
• Üstünde ölü toprak varmış hissinden mütevellittir. Son 2-3 gündür aynı sorunu yaşıyorum. Ne konuşma ne yazma, sadece okuyorum ve izliyorum. Böyle insanın içinde bir boşluk varmış gibi ama nedense o boşluğu dolduramıyorsun.
• arada tüm insanlara gelebilen istek. bu normal demek değil ama yine de depresyon olduğunu düşünmemek lazım. tabi geçmeyen bir istekse ayrı.
• Genel olarak içinde bulunduğum hede. Konuşmaya üşenmek gibi, anlatsam da anlamayacak hissi, anlasa hadi akıl da verse düzelmeyecek kafası..
• Arada olur öyle dediğim ruh hali.
• bir süredir bu haldeyim. belli dönemlerde hep bu ruh haline girerim. insanın konuşmama isteğinden öte hiçbir şey yapası gelmiyor. gereksiz görüyor. aklı hep başka bir yerde oluyor. bir türlü gülemiyor, ilgilenemiyor, konuşamıyor hatta yemiyor, içmiyor. bu dönemde En sinir olunan soru ise " Neyin var? ".
  google a yazınca çıkan ise depresyon.