kendi kendine dertleşmek

Duvarı da konferansa alıyorum güzel oluyor. Peçete, duvarlar ve ben muazzam bir üçlüyüz.

bende kendi kendime halletmeyi seviyorum sorunlarımı. başkalarıyla paylaşma isteği duysam bile, biliyorum ki en iyi sonuca kendim varacağım. benim gibi olan arkadaşlara selam ederim.

En güzelidir çünkü sizi sizden daha iyi anlayan biri yoktur

dertleşemiyorum ki...

ne söylersem söyleyeyim her zaman haksız olan ben oluyorum.

bu arada ilk önce kendi kedinle dertleşmek diye okumuşum başta yanlışlıkla. “başkasının kedisiyle” dertleşen de varmış diye espiri yaptım salakça ve güldürdüm kendimi gece gece. (ama gülmek iyi geldi.)

not: üstüne üstlük kedim de yok, olaya bak...

Bu kendi kendine dertesmek mevzusu tehlikeli bir mevzudur. Bir sure sonra kayis kopar. Aaa ben kendi kendime yetiyorum lan o zaman ben niye bosuna karsi cinse yuruyum ki demeye baslarsin. Oy icim urperti. Cok sikintili. Daglara taslara.

herkesin her derdini dinleyip, başkasıyla hiçbir derdimi paylaşamadığımdan kendimi bildim bileli yaptığım eylem.

dışarıdan çok neşeli, eğlenceli,her şeye gülen ve kızılbüyü güçlüdür imajım sayesinde kendimle dertleşmeyi öğrendim ben de. çünkü yaşarken ölesiye ağladığım olayları bile insanlara komik ve kendimle dalga geçerek anlatmam yüzünden insanların gözünde dertsiz tasasız bir insan oluvermişim.

her halde insanların senin derdini tasanı gerçekten umursamadığını bencilliğini göre göre anlatmamaya başlamışım belki de.

küçükken de anane ve dedemle yaşarken de tuvaletteki dört duvarı da hayatımda sevdiğim 4 kişi yapıp o dönemde duvarlarla konuştuğumu da o kişilere anlatamadıklarımı duvardaki karakterlerine anlattığımı düşünürsek şaşırmıyorum ki kendime.

pek arkadaşım olmadığından yaptığım eylem. hoşuma da gidiyor açıkçası. duyarsız arkadaşlarla dertleşmekten çok daha iyidir. herkes denemeli.

(bkz: huni)

Öyle bir dertleşirim ki kulak versen ağlarsın