i̇stanbul

bknz:İstanbul seni hepsetmiş

İstanbul bir çeşit bağımlılıktır. Onsuz yapamazsınız çünkü göze güzel gelen her şeyinin yanında, bazen onu yaşanmaz hale getirse de, bu şehrin kendine ait bir ruhu vardır. An gelir nefesini hissedersiniz teninizde, an gelir gözünüz kapalı dinlemeye durursunuz bu şehri. Yüklemi sevdadır bu şehrin ve her sevginin iş, oluş, hareket halidir.

Bütün bunlara rağmen tutunmak zordur bu şehre, kaygandır zemini. Ayakta kalmaya çalışan herkesi biraz lodosu çarpar biraz da üstünde kimseyi istemeyen bir boğa edasıyla bizzat İstanbul çarpar. Önce akın akın kalabalığıyla uzaklaştırır sizi kendinden. Ardından değerli olan her şeyin kaderine uğrar, kirlenir. İnsanlığın para deyip de aslında kağıt parçasına verdiği değeri İstanbullu İstanbul'a vermemeye başlar bir zaman sonra. Bütün yorgunluğunun faturası şehrin kendisine kesilmiştir çünkü.

Halbuki İstanbul bir başına suçlu ilan edilemeyecek kadar güzeldir ve görüp de hissedebilenler için zarafeti yedi tepesinin arasındaki kumaşın nakışında gizlidir.

bir manuş baba şarkısıdır.

böyle bir şehir daha yok. istanbul, gezi, etkinlik, konser, moda, trendlerin merkezi. daha fazla istanbul hepimizin hakkı.

Cenneti de cehennemi de yaşatan şehirdir.
Kokusu sindi mi üstüne çıkmaz. Izdırabı tutkuya dönüştürür. Vazgeçemezsin..
Nefsin olur, nefesini keser anlamazsın.

Nasıl özledim seni..

————————————————————————————
“Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul
Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiçbir yer
Ömrüm oldukça gönül tahtına keyfince kurul
Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer

Nice revnaklı şehirler görünür dünyada
Lakin efsunlu güzellikleri sensin yaratan
Yaşamıştır derim en hoş ve uzun rüyada
Sende çok yıl yaşayan, sende ölen, sende yatan”

Aziz İstanbul

(bkz: Münir Nurettin Selçuk )