çocukken sorgulanan şeyler

Dünyanın sonu neresi?

Sürekli muazzam büyüklükte bir platformla dünyanın sonunun belirlenmiş ve oraya kadar evler sokaklar caddeler olduğunu düşünürdüm.

Sonra öğrendim ki (bkz: evren) diye bir şey var.

arabayla giderken hep aklıma takılmıştır. ''bu ay niye sürekli bizi takip ediyor''

hep aynımı kalacağım.

Anneannemin “Yemezsen Afrikalı olursun bak!” sözü.

uçaklar nasıl uçar?

(bkz: neden hep ben haksızım)

..

Sonra öğrendim ki haksız olan ben değilim, sadece hakkımı savunmayı (bkz: çok affedersiniz çingar çıkarmayı) bilmiyormuşum.

9 10 yaşlarında ter içinde eve geldiğimde babamla bir adamın konuşmalarını duydum. Dolabı açtım şişeyi ağzıma diktim, diktim şişeyi yarıya getirdim. Sonra babamın, '' İnsan kalmak herkesin harcı değildir '' dedi.
O günlerde sorgulamayı bilmezdik, sonra büyüyünce aydınlığa kavuştuk.

Ben çocukken geceleri Ay'ın bizle birlikte nasıl yürüdüğünü sürekli sorgulardım. Her sorduğumda da cevap alamazdım tabi

yaz tatili ne zaman?

yıllarca nefes almanın refleks mi bilinçli mi olduğunu sorguladım. çok ciddiyim. nefes almayı unutacağım şimdi bakalım alacak mıyım falan gibi saçma sapan deneyler yapıyordum kendi kendime. iyi yaşamışım ben he.

onca insan o küçücük kutuya (telefisyon kutusu) nasıl sığıyor?

35 mm fotoğraf filmlerinde pozlar daha önceden hazır ve fotoğrafçılarda öyle satılıyor.

Babam gidip poz seçiyor, 4 kişi olsun pozda, 2 erkek, 1 kadın, 1 çocuk, çocuk 9 yaşlarında, erkeklerden biri yaşlı ve kel, heh tamam bu pozdan 4 tane ver, diyor... Akşam o aldığı pozu makinaya takip bize poz verdiriyor ve annem, babam, dedemle fotoğrafım çekiliyor, 4 poz...

Çok zekiymisim, evlatlarım bana çekmese bari, bu zekayla iyi yaşamışım...

deprem neden var?