uzun yıllar aralıksız çalışan birisi olarak hiç beklemediğim bir anda sebepsiz yere işten çıkarıldım.
8 yıldır emek vererek bir yerlere getirdiğiniz iş sizin elinizden alınıyor ve hadi yoluna deniyor, insana en çok dokunan tarafı verdiğiniz emeklerin bir çırpıda silinip atılması oluyor.
ilk zamanlar sözel olarak tatil modundayım havasında olsanız da ilerleyen haftalarda anlıyorsunuz ki ilk zamanlar daha çok etkileniyorsunuz, zaman ilerledikçe buna alışıyorsunuz. işsizlik maaşınız varsa bu geçiş dönemi daha kolay atlatılabiliyor, işin kötü tarafı ülkece bir ekonomik kriz havasında olmamız, evet bazı işler var ama onca tecrübeden sonra, ya siz beğenmiyorsunuz ya da bu iş size fazla diye red ediliyorsunuz.
bu süreçte insanı psikolojik olarak ayakta tutan şey
1- ailenizin size olan desteği
2- sevgilinizin/eşinizin size olan desteği
3- pes etmeden iş arayışına devam etmeniz
4- borcunuzun harcınızın olmaması ve sabit giderlerinizin ya çok az ya da hiç olmaması
geleceğe dair plan yaparken önce bir iş bulayım diye ön şart koşmadan duramıyorsunuz, en berbat kısmı da bu
hmm bir de yaşınız benim gibi 37 ise; bu saatten sonra ya iyi bir iş bulurum ya da kendi işimi yaparım ama ne iş yapsam diye düşünüyorsunuz.
son olarak ileride çocuğum olursa ne yapar ne eder devlet memuru olmasını sağlarım, eğitimini buna göre yönlendiririm diye düşünüyorsunuz, 2000 yılından itibaren 2 sefer ekonomik krizler bahane edilerek işten çıkartılmış birisi olarak, bu ülkenin en şanslı çalışan kesimi devlet memurları, işle ilgili hiçbir konuda şikayet etmeye haklarının olmadığını düşünüyorum, şikayet eden varsa gelsin özel sektörde çalışsın, tüm şikayetlerini unutup koşarak devlet memurluğuna dönecektir.