geceye bir şiir bırak

• vakit geldi artık atlamak zorundayız
  imkan yok daha fazla alçalmaya
  yoksa kanatlarımızdan dağılacağız…
  
  deniz nasıl anlayabilir ki ıslandığını, yağarken yağmur
  ve biteceğini bile bile, insan!
  kendine ait bir kara parçası mı aramalı
  kalın perdeleri çekilmiş camların arkasında,
  bir mum ürkekliğinde oturup hayal mi kurmalı
  
  ah benim karahindiba çiçeğim, hemdemim…
  aşk ne nankör bir kavramdır ki,
  kaybolmaya yosun tutmuş bir saç tokasını,
  zamansız çıkartıyor insanın karşısına
  dışına çıkıyorum kelimelerin, boyutlar çiziyorum havaya
  ve bardaktan boşalacak suyun, dudaklarınla buluşacakkenki,
  heyecanı ve telaşı var dudaklarımda
  
  -da örneğin biz zaten aynı iskelede buluşmuşuz
  sen, karşı kıyıya hareketlenen sabah sekiz elli vapuru
  ben, seni takip etikçe simide doymuş bir martı yavrusuyum
  sevgi karın doyurmaz diyorlar bir de…
  hatırla! bana, fazla derin bakıyorsun demiştin bir keresinde
  oysa beni deniz tutar
  
  vakit geldi artık atlamak zorundayız
  imkan yok daha fazla alçalmaya
  yoksa kanatlarımızdan dağılacağız
  üstelik beni kan tutar, üstelik tanrılar da kin tutar
  
  artık gelişimini tamamladı Lucifer
  bu son ayinimizdi seninle
  hadi! kapat ellerini yüzüme ve
  amin –de
  Alican Bayar
• Aydınlıkta köhneliği belirginleşen ve kentte ve konutta hiçbir şey neyse ben oyum. Öylesine
  bağsız ve yeğniyim ki bu hafifliğin şiddetinin bedelini bir gün öderim diye düşünüyorum.
  Sanki varoluş beni cezalandırmak ister gibi; yoğunluğundan bana düşen payını benden geri
  alarak bu yoğunluğa, olur olmadık herkese ve her şeye fazlasıyla katlayarak sunuyor.
  Ülkem yok, cinsim yok, soyum yok, ırkım yok; ve bunlara mal ettirici biricik güç, inancım
  yok. Hiçlik tanrısının kayrasıyla kutsanmış ben yalnızca buna inanabilirim, ben. Yere göğe
  zamana denize kayalara ve kuşlara da dokunan aynı tanrı değil mi? Bu kutla tanrının
  yönetkenliğinde, olmayan ellerimle bir yok-tanrıyı tutuyor ve ölçüyorum yokluğun ağırlığını.
  Kefelerinden birine onun oylumu pekâlâ sığıyor, diğerine duygular, duyumlar ve düşünceler
  yığılıyor, işte yetkin eşitlik…her gün her gece bu eşitliğin bilgisiyle geçiyor. Bir eskiciden
  satın alınmış bu teraziyi birgün başka bir eskiciye vereceğim, o gün, tozanlarım her bir yana
  dağılıp toprağın suyun ölümsüzlüğüne eklemlenecekler ve ben özgürleşeceğim.
  Nilgün marmara
• bir mavi kuş var yüreğimde
  çıkmaya can atan
  ama ben ondan güçlüyüm, kal,
  diyorum ona, kimsenin
  seni görmesine izin veremem.
  bir mavi kuş var yüreğimde
  çıkmaya can atan
  ama viski döküyorum üstüne
  sigara dumanına
  boğuyorum,
  fahişeler, barmenler ve
  bakkal çırakları hiçbir zaman
  bilmiyorlar onun orada
  olduğunu.
  bir mavi kuş var yüreğimde
  çıkmaya can atan
  ama ben ondan güçlüyüm,
  yat lan aşağı, diyorum ona,
  ocağıma incir dikmek mi
  niyetin? Avrupa'daki kitap
  satışlarımı sabote etmek mi?
  bir mavi kuş var yüreğimde
  çıkmaya can atan
  ama zekiyim, sadece
  geceleri izin veriyorum çıkmasına,
  herkes yattıktan sonra.
  orada olduğunu biliyorum, derim
  ona, kederlenme
  artık.
  sonra yerine koyarım yine
  ama hafifçe öter
  tamamen ölmesine de izin
  vermiyorum
  ve birlikte uyuyoruz
  gizli antlaşmamızla
  ve insanı ağlatacak kadar
  güzel, ama ben
  ağlamam, ya
  siz?
  charles bukowski
• ...
  bana zamandan söz ediyorlar
  gelip size zamandan söz ederler
  yaraları nasıl sardığından, ya da her şeye nasıl iyi geldiğinden.
  zamanla ilgili bütün atasözleri gündeme gelir yeniden.
  hepsini bilirsiniz zaten, bir işe yaramadığını bildiğiniz gibi.
  dahası onlar da bilirler.
  ama yine de güç verir bazı sözler, sözcükler, öyle düşünürler.
  bittiğine kendini inandırmak, ayrılığın gerçeğine katlanmak, sırtınızdaki
  hançeri çıkartmak, yüreğinizin unuttuğunuz yerleriyle yeniden karşılaşmak
  kolay değildir elbet.
  kolay değildir bunlarla baş etmek, uğruna içinizi öldürmek.
  zaman alır.
  zaman alır sizden bunların yükünü
  o boşluk dolar elbet, yaralar kabuk bağlar, sızılar diner, açılar dibe
  çöker.
  hayatta sevinilecek şeyler yeniden fark edilir.
  bir yerlerden bulunup yeni mutluluklar edinilir.
  o boşluk doldu sanırsınız
  oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir.
  ...
  (bkz: yalnız bir opera-murathan mungan)
• Yıldızlarımı Topla Gecelerimden
  
  Yıldız düşüyor, yıldızlar düşüyor her gece yastığıma
  Senin hayallerinden kayıp gelen yıldızlar yastığıma düşüyor.
  Göremediğin, uzanamadığın her yıldız gözyaşı olup yastığıma düşüyor her gece
  Çoğu zamanlar diyorum kendime
  “İyisin iyi, dayanabilirsin haydi doğrul şurda güneşe ne kaldı?”
  Bir bir toplayıp asarsın yine göğe yıldızları,
  Her yüreğin özlediği gibi yıldızlar da özlemiştir ayı,
  Haydi doğrul ve göğe bak yeniden!” diyorum kendime
  İyiymiş gibi hissediyorum.
  Ama kötü olasım geliyor işte
  Ruhumdaki o asiyi bastırmak için ağlıyorum her gece…
  Yıldızlarını düşürüyorlar,
  Dayanamıyorum.
  (bkz: Kiremit dergi)
• Sizin için tuttum beş gül getirdim Sevgili,
  durup dururken beş kırmızı gül getirdim, kan.
  Beş beyaz gül süt, beş sarı gül altın yaprak,
  tuttum beş pembe gül getirdim Sevgili, tan.
  
  Başka bir el koparmış onları, benim elim
  bunca korkak: Bir dikmeyi bilirim, bir de
  dokunmayı: Tepeden tırnağa teniniz yangın
  beldem, sizin için beş siyah gül parmaklarım.
  
  kömür. Toprak, temas, sahi bir de ak kâğıt,
  seçtiğim kelimelerin arasında nedense mağrur,
  ilerlerim karda bıraktığım izler birer ağıt,
  ayırdım dikenleri: Sizin için bu beş arı gül.
  Enis batur
  
  
  
  
• ibrâhîm
  içimdeki putları devir
  elindeki baltayla
  kırılan putların yerine
  yenilerini koyan kim
  
  güneş buzdan evimi yıktı
  koca buzlar düştü
  putların boyunları kırıldı
  ibrâhîm
  güneşi evime sokan kim
  
  asma bahçelerinde dolaşan güzelleri
  buhtunnasır put yaptı
  ben ki zamansız bahçeleri kucakladım
  güzeller bende kaldı
  ibrâhîm
  gönlümü put sanıp da kıran kim
  Asaf Halet ÇELEBİ
  (Son kısmı ne hoş..âh.)
• biraz değiştim,
  her şey kadar, herkes kadar, sen kadar…
  değiştim,
  unutamadığım sözlerinin arasında sıkışıyorum,
  bir yanım kendimi kolluyor bir yanım seni
  ben benimle savaşıyorum,
  seninle değil!
  sonucu kılıcı kuşananından belli olan bir savaşın
  ne kazanabileni ne de kaybedeniyim,
  sorun değil!
  
  elbet alışırım,
  biraz alıştım,
  her şey kadar, herkes kadar, sen kadar,
  alıştım,
  varlığını istemediğim tüm eksik yanlarıma,
  ve çokluğunu da yokluğunu da istemediğim bu iki arada bir derede duyguya alışıyorum,
  bir yanım bırak diyor bir yanım –ma,
  kesin değil!
  
  henüz tanıştım,
  her şey kadar, herkes kadar, sen kadar,
  tanıdığımı sandığım bana daha da yakınım artık,
  duvarlara anlatırken öğrendiklerim kendi hakkımda,
  ve aynalara ağlarken gördüklerim kendi tarafımda…
  bir yanım memnun oldum diyor, bir yanım tanıyamadım daha,
  samimi değil!
  
  bir hayli kırıldım,
  her şey kadar, herkes kadar, sen kadar,
  canıma batan her halin felç gibi indi bedenime,
  gözlerimden tut da ciğerime kadar kırgınım!
  aslında ne sana, ne olanlara…
  kendime kırgınım…
  maziye hiç değil, an’a kırgınım.
  anlatamadığım, anlayamadığım masalların bana yaptıklarına,
  dinlediğim şarkılarda bana seni anlatan şarkıcılara,
  beni anlamadığın kelimelerin bana her şeyi anlatıyor gibi geliyor oluşlarına…
  bir hayli kırgınım…
  beni ben kırdım oysa,
  iyi değil!
  
  galiba yoruldum,
  her şey kadar, herkes kadar, sen kadar,
  kendime kalbimi kanıtlamaktan,
  ve kanıtladığıma kendimi inandırmaktan,
  ve dahası kocaman bir sahada tek başına koşmaktan yoruldum!
  aslında ne pişmanım ne de pes ediyorum,
  sadece beni kaybettikçe seni kaybediyorum,
  şu kalp denen, beni bana sorgulatıyor artık,
  ki seni sorgulamamasını nasıl beklerim,
  toprağa bakan yanım senden zaten ayrı,
  sana bakan yanımsa toprakla aynı,
  ne yaparsan yap gördüğünün seni görmesini bekleyemezsin,
  gözlerim yorgun, dudaklarım hissiz,
  dokunulmadan geçen yıllar bana ağır,
  sarılmadan geçip giden uğurlamaların kavuşmaları hep beklentisiz,
  söyleyemediklerini söylesen de şimdi, sesine aşina yanım onca sessizlikten sonra artık sağır!
  isteyerek değil!
  
  çok çalıştım,
  paylaştığımız hayatımızda bıraktığın onca üstü kapalı “git” izine,
  beni yerle bir eden kendince açık olan her tepkine,
  ve bence bana tanımadığım bir adamı göstermene rağmen,
  gitmek için, bitmek için, sana huzur vermek için çok çalıştım,
  daha önce de gitmiştim, kendi isteğimle!
  anladım ki daha önce sevmemiştim,
  çok çalıştım inan,
  değişen yanımın aslında hep aynı olduğunu göstermeye,
  her defasında daha da tozlaşan canımı kırmadan korumaya,
  ve alışmaya kendime, bu göz gözü görmez dumanlı halime,
  çok alışmaya çalıştım hem de,
  tanıştım seninle doğan yanımla da ölen yanımla da,
  birini yaşattım, yaşatıyorum da hala ama diğerinin ölmesine engel olamıyorum da!
  yorulmak dinlenmekle geçmiyor,
  an be an çöküyor insanın içindeki güç,
  ışığı sönüyor, beyaza dönüyor rengi gitgide, hissizleşiyor,
  ne yormak istedim seni ne de yormak kendimi,
  çok çalıştım,
  gitmeye de kalmaya da,
  ikisi de aynı acı,
  kolay değil!
  
• 
  GÖĞE BAKMA DURAĞI
  
  İkimiz birden sevinebiliriz göğe bakalım
  Şu kaçamak ışıklardan şu şeker kamışlarından
  Bebe dişlerinden güneşlerden yaban otlarından
  Durmadan harcadığım şu gözlerimi al kurtar
  Şu aranıp duran korkak ellerimi tut
  Bu evleri atla bu evleri de bunları da
  Göğe bakalım
  
  Falanca durağa şimdi geliriz göğe bakalım
  İnecek var deriz otobüs durur ineriz
  Bu karanlık böyle iyi afferin Tanrıya
  Herkes uyusun iyi oluyor hoşlanıyorum
  Hırsızlar polisler açlar toklar uyusun
  Herkes uyusun bir seni uyutmam birde ben uyumam
  Herkes yokken biz oluruz biz uyumıyalım
  Nasıl olsa sarhoşuz nasıl olsa öpüşürüz sokaklarda
  Beni bırak göğe bakalım
  
  Senin bu ellerinde ne var bilmiyorum göğe bakalım
  Tuttukca güçleniyorum kalabalık oluyorum
  Bu senin eski zaman gözlerin yalnız gibi ağaçlar gibi
  Sularım ısınsın diye bakıyorum ısınıyor
  Seni aldım bu sunturlu yere getirdim
  Sayısız penceren vardı bir bir kapattım
  Bana dönesin diye bir bir kapattım
  Şimdi otobüs gelir biner gideriz
  Dönmiyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç
  Bir ellerin bir ellerim yeter belliyelim yetsin
  Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat
  Durma kendini hatırlat
  Durma göğe bakalım
  
  Turgut UYAR
• Sen bende neleri öpüyorsun bir bilsen
  Herkesin perde perde çekildiği bir akşam
  Siyah bir su gibi yollara akan yalnızlığı öpüyorsun
  Ağzında eriklerin aceleci tadı
  Elleri bulut, gözleri ot bürümüş ekin tarlası
  Bir çocuğun düşlerine inen tokadı öpüyorsun.
  Yağmur her zaman gökkuşağını getirmiyor
  Aralık kapılarda bekleyişin çarpıntısı
  Bir kadının eksildikçe ömrüme eklenen
  Uzun gecelerini, solgun gövdesini öpüyorsun.
  Uzak dağ köylerine vuran ay ışığı
  Kerpiçlerden saraylar kuruyor yoksulluğa
  Ne suların ibrişimi ne gökyüzü ne rüzgâr
  Sen bende gittikçe kararan bir halkı öpüyorsun.
  
  Sakarya Caddesi'nde sarhoşlar
  Rakıyla buğulanmış kaldırımlarına gecenin
  Yüksek sesle bir şeyler çiziyorlar.
  Yalnızlık her koşulda bir sığınak bulur, diyorum
  Uzanıp dudağımdaki titremeyi öpüyorsun.
  Örseler acıyla düştüğü yeri
  Susarak büyüyen adamların sevgisi.
  Ağzında pas tadıyla bir inceliği söylemek
  Bir gülünç içtenliktir, gecikmiş ve ezik
  Sen bende yanlış bir ömrün tortusunu öpüyorsun.
  İnsanın zamana karşı biricik şansıdır aşk
  Onca kapı onca duvar içinde bulur aynasını.
  Sen bende neleri öpüyorsun biliyor musun
  Herkesin simsiyah kesildiği bir akşam
  Yıldızlarla yedirenk gökyüzünü öpüyorsun.
  
  Sen bende, gözlerinin anne ışığıyla
  Bir solgunluktan doğan kocaman bir çocuğu öpüyorsun.
  Şükrü erbaş
• yaralandıkça ne çok şeyi özlüyor insan...
  gerekli, gereksiz ne varsa özlüyor.
  çocukluğu değil.
  genç günleri değil.
  sadece eski evlerin arasında yokuş aşağı yürüdüğü sabahları.
  ayaklarına dur diyemediği...
  her şeye inandığı...
  her şeyin mümkün olduğu sabahları..
  bugünü dün, yarını çok önceden yıktıkları bu sabahlara ait değilim ben.
  zaman akıyor, su akıyor, annem kapıdan sokağa çıkıyor.
  ben evden çıkamıyorum..
  bu kayıp sabahlar, benim sabahlarım değil.
  büyüdüğünü, hiç yıkılmaz dediğin dağlar kendi kendini yıkınca anlıyormuş insan..
  olacak gibi olanlar son anda olmayınca..
  olmayacak olanın olmasına çoktan alıştım..
  sevmeyi çok özledim…
  kemal hamamcıoğlu
• bilmemek bilmekten iyidir
  düşünmeden yaşayalım
  mâra
  günü ve saatleri ne yapacaksın
  senelerin bile ehemmiyeti yoktur
  seni ne tanıdığım günleri hatırlarım
  ne seneleri
  yalnız seni hatırlarım
  ki benim gibi bir insansın
  
  tanımamak tanımaktan iyidir
  seni bir kere tanıdıktan sonra
  yaşamak acısını da tanıdım
  bu acıyı beraber tadalım
  mâra
  
  başım omuzunda iken sayıkladığıma bakma
  beni istediğin yere götür
  ikimiz de ne uykudayız
  ne uyanık
  asaf halet çelebi
• Ayrılık ne biliyor musun?
  Ne araya yolların girmesi,
  Ne kapanan kapılar,
  Ne yıldız kayması gecede,
  Ne ceplerde tren tarifesi,
  Ne de turna katarı gökte.
  İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık!
  İpi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini,
  Birer damla düş kırıklığı olarak toplaması içine.
  Ardında dünyalar ışıyan camlar dururken,
  Duvarlara dalıp dalıp gitmesi.
  Türküsünü söylecek kimsesi kalmamak ayrılık.
  Ödünç sesle konuşan bir kalabalık içinde
  Kendi sesiyle silinmek.
  Birdenbire büyümesi
  Gülüşü artık yaprak kıpırdatmayan bir çocuğun.
  İnsanın yaşlandıkça kendi kuyusuna düşmesi
  Bir kadının yatağına uzanan kül bağlamış bir gövde.
  Saçına rüzgar,
  sesine ışık düşürememek kimsenin.
  Parmaklarını sözüne pınar edememek
  Uzaklarda bir adamın üşümesi
  bir kadın dağlara daldıkça.
  Işıklı vitrinlere bakmadan geçmek çarşılardan
  Çiçekçilerden uzağa düşmesi insanın yolunun.
  Evlerle sokaklar arasında bir ayrım kalmaması
  Ayrılık yağmurdan vazgeçiş, sudan üşüme
  Yalnızca gölge vermesi ağaçların
  İyiliğin küfre dönmesi ayrılık.
  Güneşin bir ceza gibi doğması dünyaya
  Başını alıp gitmek gibi bir geri dönüş
  İki adımından birisi insanın, sevincin kundakçısı,
  Hüznün arması, süren korkusu inceliğin.
  Ayrılık, o küçük ölüm!
  Usta dokunuşlarla bizi büyük ölüme hazırlayan.
  Şimdi anlıyor musun
  gidişinin neden ayrılık olmadığını,
  Bir yaprak düşmesi kadar ancak,
  acısı ve ağırlığı olduğunu.
  Bir toplama işleminin
  sonucunu yazmak gibi bir değer taşıdığını.
  Boşluğa bir boşluk katmadığını,
  kar yağdırmadığını yaz ortasında....
  Ayrılık, o köpüklü öpüşlerin ardından
  kalkıp ağzını yıkadığında başlamıştı.
  Ben bulutları gösterirken,
  “Bulmacanın beş harfli bir yemek sorusuna”
  yanıt aramanla halkalanmış,
  “Aşkın şarabının ağzını açtım,
  yar yüzünden içti murt bende kaldı”
  Türküsü tenimde düğümlenirken,
  odadan çıkışınla yolunu tutmuş,
  Dağlarda öldürülen çocukların
  fotoğraflarını kenara itip,
  “Bu eteğin üstüne bu bluz yakıştı mı?”
  Dediğinde varacağı yere varmıştı çoktan.
  Ne mi yapacağım bundan sonra?
  Ayak izlerimi silmek için
  sana gelen yolları tersinden yürüyeceğim önce.
  Şiir okumayacağım bir süre,
  Hediyelik eşya satan dükkanların
  önünden geçmeyeceğim.
  Senin için biriktirdiğim yağmur suyunu,
  bir gül ağacının dibine dökeceğim.
  Yeni bir yanlışlık yapmamak için
  telefonlara çıkmayacağım
  Ardı kuş resimli aynalar
  arayacağım mahalle pazarlarında
  Gençliğimi anımsamak için.
  Emekli kahvehanelerinde yaşlılarla konuşarak,
  Sonumu görmeye çalışacağım.
  Fotoğraflarını güneşe koyacağım,
  bir an önce solsun diye.
  İçinde ay ışığı, iğde kokusu ve begonvil bulunan
  Tüm resimleri duvarlardan indireceğim
  Mican türküsünü asacağım yerlerine.
  Falcı kadınlara inanmayacağım artık
  Trafik polislerine adres sormayacağım.
  Geleceğe ışık düşüren bir gülüşle
  gülmeyeceğim kimseye.
  Fesleğenden başka bir çiçek
  Koymayacağım penceremin önüne.
  Büyük kentlerin varoşlarında çırpınan
  Üç milyon yurtsuza evimi açacağım.
  Nerde bir kayıp, bir faili meçhul varsa
  Bıraktığı acının yanına resmini asacağım.
  Şaşırma! Yetimi korumak için
  Yeni aşklar bulacağım kendime.
  Ne yapacağımı sanıyorsun ki?
  Tenin tenime bu kadar sinmişken,
  Ömrüm azala azala akarken önümde,
  Gittiğin gerçek bu kadar herkese benzerken..
  Senin korkularını,
  benim inceliğimi doldurup yüreğime,
  Bıraktığın boşluğu yonta yonta
  binlerce heykelini yapacağım.
  Şükrü erbaş
  (O kadar güzel ki..bırakalım bu geceye konsun.)
• 1-
  Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen
  Ömrümüzse karşılıksız sorulardı hepsi bu
  Şu samanyolu hani avuçlarından dökülen
  Kum taneleri var ya onlardan birindeyim
  Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor
  Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte
  Çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum Dönüşen ve suya dönüşen sorular soruyorsun
  Sesin bir çağlayan olup dolduruyor uçurumlarımı
  Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman
  Birisi adres sorsa önce silaha davranıyorum
  Kekemeyim en az kasabalı aşklar kadar mahçup
  Ve üzgün kentler arıyorum ayrılıklar için
  Bir yanlışlığım bu dünyada en az senin kadar
  Ve sen kendi küllerini savuruyorsun dağa taşa
  Bir daha doğmamak için doğmak diyorsun
  Ölümlülerin işi bir de mutlu olanların
  Onların hep bir öyküsü olur ve yaşarlar
  Bırakıp gidemezler alıştıkları ne varsa
  Çocuksun sen her ayrılıkta imlası bozulan
  Susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit
  Ne olabilir, sorumun karşılığını bilmiyor kimse
  Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman
  Bir kaza olsa adı aşk oluyor artık
  Aşksa dünyanın çoktan unuttuğu bir tansık
  Seni bekliyorum orda, o kirlenen ütopyada
  Kirpiklerime düşüyorsun bir çiy damlası olarak
  Yumuyorum gözlerimi gözkapaklarımın içindesin
  Sonsuz bir uykuya dalıyorum sonra ve sen
  Hiç büyümüyorsun artık iyi ki büyümüyorsun
  Adınla başlıyorum her şiire ve her mısrada
  Esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum.
  Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil
  2-
  Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm
  Bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hâlâ
  Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
  Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
  Zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar
  Dursam ölürüm paramparça olur dünya
  Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm Uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir
  Bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna
  Tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için
  Gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak
  (Gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu
  Unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç)
  Bir rüzgâr esse ellerin fesleğen kokuyor
  Kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri
  Bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda
  Üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum
  Ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım
  Bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte Çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan
  Bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer
  Okyanus diyelim istersen ya da sen söyle
  Batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum
  Upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken
  Gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde
  Ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su Çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç
  Gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı
  (Soluğunun elma kokması bundandı belki)
  Bir elma kokusuna tutundum düşerken
  Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
  Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle Çocuksun sen, çocuğumsun
  Ahmet telli
• Gülerken yüzün
  Dem çeken bir güvercinin sesini
  İçin için büyüyen çimenleri
  Baharda lunaparkı bayram yerini
  Ve alışkanlıklar dışında her şeyi
  Gülerken yüzün
  Aşıyor geçmişin acılarını
  Kendini yarına değiştiriyor
  Gülerken yüzün
  Sanki çarmıhını kırmışsın
  Senin ve ardından geleceklerin
  Aylası alnına düşmüş gecenin
  Oturmuş ağlıyor kendisi
  Bunu öyle candan öyle yürekten
  Öyle bir tutkuyla istiyorum ki
  Aklımda hep öyle kalmalısın
  gülten akın
• Gözlerine bakarken
  güneşli bir toprak kokusu vuruyor başıma,
  bir buğday tarlasında, ekinlerin içinde
  kayboluyorum...
  Yeşil pırıltılarla uçsuz bucaksız bir uçurum,
  durup dinlenmeden değişen ebedi madde gibi gözlerin:
  
  sırrını her gün bir parça veren
  fakat hiçbir zaman
  büsbütün teslim olmayacak olan...
  nazım hikmet ran
• Seni yitirmedim, kaybettim.
  Cep saatimi yitirdim, seni kaybettim.
  Gökyüzünün herhangi bir yerinde
  herhangi bir gökyüzünde
  kaybettim seni.
  Kim kimi buldu ömründe?
  Herkes başka bir günü düşündü.
  Şöyle ya da böyle
  ömründe olmayan dünü düşündü.
  Yeryüzünde hemen şurda
  Kaybettim seni.
  Telaşla, korkuda kaybettim.
  Hüzünde, coşkuda kaybettim.
  'Mutluluktan ölebilirim' dedin, kaybettim.
  Kim kimi tanıdı ömründe?
  Herkes başka bir durumu düşündü.
  Şöyle ya da böyle
  Ömründe olmayan umudu düşündü.
  Kaybolan ne varsa onlarda, onlarla
  Geçen günlerden birinde, geçmişte
  Kaybettim işte, zaman sustu.
  Zifiri karanlık bir mağarada
  Ürkek bir yosun ışıdı, kayboldu...
  Süreyya berfe
  (Ben; kaybettim,kayboldum,kayıp.)