fen hocam benden silah tasarlamamı istiyor. tasarladım ben de bir şey. en ince ayrıntısına kadar düşündüm. türkiye teknoloji vakfı için yapıyorum bunu. ama içimde kötü bir his var. bu silah uygun bulunup yapılırsa insan öldürecek. insan öldürmeye yarayan bir alet tasarladığım için kendimi hiç iyi hissetmiyorum.
hocama bu işten vazgeçtiğimi söyleyeceğim. kimya benim için daha iyi. tasarımım bana kalsın.
hastalık hastalığım olduğu için sözlükteki hastalık başlıklarına bakmıyorum.
Evde okuduğum, sevdiğim bir kitabı okulun bahçesine bırakıp içine de bulan kişiye tatlı bir not yazmayı düşünüyorum. Öylesine rastgele bir yere bırakacağım. Acaba kim bulacak çok heyecanlıyım ^^
En son bu kadar bunaldığımda "kızım ayakta kalma, otur" diye bağıran dolmuş şoförü amcaya "niye bağırdın ki bana" diye ağlamıştım. Sonra herkesle bağırarak konuştuğunu, sakin konuşurken kekelediğini fark edip Bu kez de düşüncesizliğim yüzünden vicdan azabıyla ağlamıştım. Ama kararlıyım Bu defa, hatta ağlamamak için insan etkileşimimi asgari düzeye indirdim. Bu buhran ensemden gölgesini çekince bir selam ederim.
Ben, başımı yastığa koyduğum taraftaki saçlarıma uyguladığım basınca üzülüyorum. Ya diğer yandaki saçlarım daha çok seviyorsa beni?
ne ara bir sokak sanatçısının yanından geçerken kulaklığınızı çıkartmayacak kadar saygısız oldunuz?
