insanlardan soğumak


  • Bir an geliyor, dünya'da var olan tüm insanlardan soğuyorum. Mesela yolda yürürken kalabalık bir caddeye geliyorum, kulağımda da sevdiğim müzik var. Tabii fon müzik görevini gördüğünden filmdeymiş gibi hissedip düşüncelere dalıyorum. Hiçbir şeyin anlamı yokmuş gibi geliyor, yani tüm o koşuşturmaca. Aceleden yolları döven ayakkabı tabanları ya da gerilmiş mimikler. Ne anlamı var ki? Çok para kazanınca ne olacak? Ya da buluşmaya yetişince? Verdiğim cevap sonrasında yine soru, ardından yine, ve yine... anlamsız olduğuna ulaşana kadar devam eden sorular zincirinin ardından bir anda düşünürüm, peki benim bunları düşünmem anlamlı mı? Hayır. Bu noktada yaşamımın bir kıymeti olmadığını, hatta dünya'da uğruna savaşılmaya değer gördüğüm aşk ve sevgi gibi duyguların bile boş olduğunu birkaç saniye düşünüp yıkıma uğrarım.
    Bir süre sonra evdeyim. Çayımı yudumlayıp ya melankolik ruh halimin tadını çıkarırım, ya da ailemle sohbet edip bu ruh halinden sıyrılırım. Diğer gün de büyük ihtimal bir yerlere yetişmek için koşturuyor olurum. Sanırım bu kısır döngünün kurbanıyız hepimiz, ya da yaşam denen şey bundan ibaret.