baba


  • bazı insanlara rastlıyorum babam benim kahramanım diyorlar, beni en çok o sever diyorlar, ben de çok seviyorum, o beni hep korur diyorlar. onlar bunları anlatırken, onları içimde koca bir boşlukla dinliyorum. bana bir anlam ifade etmiyor, sanki bu insanlar bambaşka bir evrende yaşıyor, sanki sesleri uzaktan geliyor bana. ben baba ve sevgiyi hiç aynı cümle içinde kullanmadım çünkü hiç aynı ana sığdıramadım. çocukluğuma dair anılarımda küçücük bir çocuğa işkence eden dev bir adam var çünkü, baba bu demek benim için. aşağılanma demek, köşeye sıkıştırılma demek, anneyle beraber saatlerce ağlamak demek. yedirdim, içirdim, giydirdim daha ne istiyorsunuz ulan diye babalık vazifelerinin sana anlatılması demek. bendeki boşluk diyorum, babamın sevgisi olması gereken yer. ama o yeri dolduracak ağaçlar çiçekler yetişmedi içimde. belki bu yüzden hep kendimi eksik hissediyorum, belki bu yüzden beni incitir diye kimseye yanaşamıyorum. belki bu yüzden korkuyorum dünyadan kim bilir... demem o ki eğer babanız kahramanınızsa sizin, başarılarınızla gurur duyuyor, ne olursa olsun o benim babam diyebiliyorsanız kıymetini bilin. herkes bu kadar şanslı doğmuyor çünkü.