blog sözlük itiraf

-" demek ki bizim bizden başka dostumuz yok yaşar"
-biz derken?
-"bolulular"
-iyi de bolulu değiliz ki biz
-"e ona bakarsak birsürü dostumuz da var yaşar"
-yani?
-"hayır böyle minik şeylere takılacaksak hiç konuşmayalım."

galiba artık düzenli bi ilişkim olsun istiyorum. biraz dinginleştirici, biraz dizginleyici, ve çok da duygusal tatmini olan bi ilişki.

aldığım daha dürüst, samimi, gerçek olma kararı ile birlikte doğal olarak geldi bu istek. ama hayırlısı bakalım.

4 gibi uyudum, ama nasıl uyumuşum, hiç bu kadar derin uyuduğum olmamıştı, saçım kafama yapımış, boynum falan tutulmuş, yüzüm yastığın pamuklu desenini almış falan. 9'da uyanmalıydım. Şimdi bu evi kim süpürecek?

2014 yılında solcu olmadığımı farkettim. Kendimi solcu sanar Akp yönetimini eleştirirdim hep, ancak ekşi’de entry okumaya başlayınca aslında solcu olmadığımı farkettim. Nasıl bir solcu “dag” gözlem evine boşuna para harcıyoruz diyebilir ki. Muhalefet olmak olmazsa olmazdır ama muhalefet yapacağım derken terorist sevici olmak çok farklı birşey. Hala muhalifim en başta bir ateistim, yönetim bilim adına önemli adımlar atmıyor, zar zor ikna edilerek atılan adımlara da saçma sapan muhalefet yapmak gerçekten rezalet. Celal Şengör’ün “aptalı tanımak” kitabı çok gerçekçi ama Türkiye’de ki solculuğun hali de ortada. Muhalefetim ayağına nefret beslemek ve terorist seviciliği yapmak ilginç gerçekten.

Aklımdan çıkaramadığım, gözümün önünden gitmeyen şeyler var. Hayır ben çizgi film izlerken bile seni düşünmek zorunda mıyım? Allah Allah ya, sinirlendim yine.

“Azimli sıçan, duvarı delermiş”
Zaten bana hiç mantıklı gelmemişti sıçarak duvar delmek. Bir kere pozisyon itibariyle yanlış. Bu durumu hayal ettikçe bir gülme geliyor bana.

Edit ; Sıçan: kemirgen iri fare

Her psikologa gittiğinde önce bir hüngür hüngür ağlamak normal mi? Halbuki o kadar üzgün bir insan da değilim günlük hayatımda. Ama ilk soru soruşlarında hep önce bir ağlamak istiyorum.

Dün hayatımın en boktan gününü yaşadım. Güçlü durmaya çalışıyorum ama çok korktuğum bir gün oldu. Alışık olmadığım şeylerle yüz yüze kaldım hala unutmaya çalışıyorum ama olmuyor. Herneyse yarın ölmezsek yine Buralardayız :)

Kusma refleksim yok. dünyayı ben yarattım, en iyisini ben bilirim, sizi hiç dikkate almam, benden başka herkes gerizekalı, sesini çıkarmadığına göre laflarımla onu yerin dibine gömdüm havasında gezenlerin üstüne kusmak istiyorum. Onu da beceremiyorum.

anlatamıyorum. sanırım anlatamayacağım da.

Çok yakın bir arkadaşımla buluştum dersi asıp, hatta birbirimizi aynı anda aramışız buluşalım diye '*' neyse oturduk bir yere hava da harbi soğuk. Anlat bebeğim dedim nedir seni üzen? Anlattı sevgili sözlük anlattı ve elimden bir şey gelmedi, hani şey durumu var ya aşağı tükürsen sakal yukarı tükürsen bıyık heh tam olarak öyle. Hala da üzgünüm elimden hiçbir şey gelmeyeceği için.

blog sözlük itiraf başlığına kim ne yazdıysa alayını toplayıp elimde delilleriniz var diye matrak geçmek istiyorum.

You are my 3am thoughts

Az once yemekten sonra sigarami lokantanin ocak cakmagi ile yaktim. Hani su uzun olanlardan.

Çok tuhaf bir özelliğim var, üşümüş parmaklarımı gözlerimin üstüne koyup yaşların akmasını seviyorum. Yaşasın buz gibi parmaklar ve zavallı yorgun gözler.

Kendimi bazen inek öğrenci gibi hissediyorum.'*'
Bir de ben buralarda angrybird ün entrylerini görmeyi özledim.'*'

Bugünlük her şeyi boş verdim. Yarına Allah kerim.

Hayatı akon'ın lonely şarkısı tadında yaşıyorum, hatta arada bu asosyalliğime kargalar sürüyle, kartallar yalnız uçar gibi hırbo laflarla destek veriyorum. (bkz: çekilmez bir adam oldun ismail; tatsız, tuzsuz, naleet...)

dayanmaya çalışıyorum olmuyor,güzel günler gelecek diyorum gelmiyor,yapılanlar karşılığını bulacak diyorum bulmuyor,insanların ah'ı çıkar diyorum çıkmıyor. zor günler geçirmeme sebep olan,anksiyete bozukluğu olmama sebep olanlar hayatlarına devam ediyor;ben edemiyorum. sürekli karamsar düşünen birisi olarak bu daha beter ediyor insanı. sürekli içinizde iç ses olarak herşeyin kötüye gideceğini,sürekli kötü düşünen(yolda giderken bile araba çarpma ihtimalini veya anne-babasının şehir dışına çıkarken trenin raydan çıkma ihtimalini düşünen biriyim)birinin size fısıldadığı bir yaşam düşünün.
her şey üst üste binip gidiyor ama giden hayat aslında. umarım artık o güzel günler gelir çünkü iç sesim benide deli edicek,kendisi gibi.

Amfide masaya çıkıp siz kim köpeksiniz diye bağırmak istiyorum.
Bakın hayatım boyunca gayet sevilen ve genel olarak çevresi geniş tabir edilen insanlardan oldum. Şimdi bu yaprak dökümünü kaldıramıyorum. Kaldıramamamı bir kenara bırakın, bildiğiniz geçmişte yaşıyorum. Lisedeyken etrafımda olan ve ben leb demeden leblebiyi geç canımın kırmızı biber soslu leblebi çektiğini anlayacak insanları köpek gibi özlüyorum. Üstüne üstlük yeni insanlarla tanışamıyorum aman apollonia bir tuhaflık, sikko bir hareket yapma diye diye soğuk bir pislik oldum. Yeni insanlar da bu durumu iyileştirecek hiçbir şey yapmıyorlar, yapmamayı bırakın hayatımı cehenneme çeviriyorlar. Kötülük ya bu bildiğin.. ha üzüldüğüm onların bu tavırları değil. Ayrılık acısı çekiyorum bildiğiniz. Dokunsanız sinirden, özlemden ağlayacağım. Hayatım boyunca hiç bu kadar yoğun hissetmemiştim. Saygılar,
Edit: kötüleyenle aynı sınıftayız galiba :(